Wereld menopauze dag 18 oktober

Het is helaas waar dat het lichaam te weinig wordt meegenomen in de vaststelling van Burn-out. Sinds vijfentwintig jaar begeleid ik cliënten in hun Overgangsjaren met burn-out waarbij ook sprake is van posttraumatische stress stoornis (p.t.s.s.) en depressie. Regelmatig heb ik bij deze cliënten in mijn praktijk geconstateerd dat de burn-out zo ernstig is dat er sprake is van een ernstige lichamelijke uitputting. Een dergelijke ernstige burn-out is volgens Van Zweden (2015) een medisch probleem. Burn-out wordt echter meestal gediagnosticeerd als een werk gerelateerd en psychosociaal probleem, waarbij wordt gesproken van emotionele uitputting, fysieke oververmoeidheid, lage eigenwaarde en depersonalisatie, e.g. Krantz, Eriksson & Salzmann-Erikson (2021).  Volgens van Zweden blijft de klinisch-diagnostische differentiatie van de uiteenlopende ziektebeelden van burn-out in Nederland achterwege sinds de invoering van de Wet Verbetering Poortwachter. Volgens van Zweden (2015) heeft een burn-out een lichamelijke basis. Door roofbouw te plegen wordt de herstelcapaciteit steeds minder, tot het niet minder kan en de vrouw afknapt. Dan is hij klinisch ‘burn-out’. In de wetenschappelijke literatuur wordt gesproken van vitale uitputting (e.g. Kapfhammer, 2011). Huisartsen en de Arboartsen weten hier niet zo goed raad mee volgens Van Zweden (2015). Fleming (2022, p.20) stelt dat vermoeidheid vaak niet wordt behandeld omdat: ‘vermoeidheid een breed gedefinieerd begrip is wat de diagnose en behandeling ervan ingewikkeld maakt.’ De vitale uitputting wordt niet voldoende als een onderdeel van burn-out herkend. In de praktijk blijkt dat er een grote groep is die niet voldoende herstelt, en door te snelle re-integratie weer sterk terugvalt en soms eindigt met onherstelbare klachten.

Ik zie vooral de 40-45 + vrouwen een ouder in mijn praktijk in hun overgangsjaren die oververmoeid zijn.